BİR GERÇEK VE SONRA BİR HİKAYE

Konuları eleştirirken temel esasların ve taşların yerine sağlam ve gerçeğe uygun olarak oturması için bu konuya değinmek görevini yüklendim.

Geçenlerde bir sanatçı vefat etmiş. Bu mefta berhayat iken kendisi galiba vefatından sonra cesedinin camiye götürülmemesi ve cesedinin yakılması şeklinde vasiyet etmiş. Bir rivayete göre de bu vasiyetini yazılı iletmiş.

Çevrede ve sosyal medyada bu konuda bir sürü sözler, eleştiriler dolaştı.

 “Niye İslami adetlere uymadın” mülahazası ile eleştiriler oldu.

Şimdi gelelim dinimizde bu denli ilke ve inançlara sahip kimselere karşı tutulması gereken yol ve yordama.

Öncelikle herkesin kendi inancına uygun hareket etmesini beklemek yanlıştır.

Bu iddiayı “Bana göre” kolalığı ile değil, geçerli kural olduğu için söylüyorum.

Adam İslam’a veya herhangi bir dine inanmayıp tüm inanç kurallarını reddedebilir. Benim inanç ve ibadet özgürlüğüme müdahale etmediği müddetçe beni ırgalamaz.
Herkes kendi defterinden sorumludur. Burada yapılması gereken şey herkesi kendi mihrakında bırakıp kendi işine bakmaktır. Zire Kuran “Kâfirun suresinde” ne diyor?
“Senin dinin senin, benim dinim benim…vs” İşte bu kadar.

Şimdi bu konuda ileri sürülen eleştiriler eğer doğru ise bunun adı “Gıybet” tir ve temsili “Ölü eti yemek” olarak kuranda belirtilir. Yok adamın böyle bir işlevi yok ta ben uyduruyor isem buna da “İftira” denir. Günahı ve vecibesi daha da ağırdır.

Esasen ölen kişinin varislerine düşen onun bunun eleştiri ve kınamasına aldırmadan varsa sağlam vasiyeti onu aynen uygulamaktır. Diğerlerine düşen ise hoşuna gitmese de susmaktır. Dua edersin etmezsin o da senin keyfine kalmıştır.
İnançta Hiçbir vecibesi de yoktur.  Adam senin bildiğinin haricinde liyakati var ise dua yerini bulur, yok ise auta giden şut gibi savuşur gider.
Haaa...Şimdi size ünlü Mutasavvıf Feridettin ATTAR adlı bir İslam düşünürünün “İLAHİNAME” adlı eserinden bu kınama yanlışına karşı anlattığı bir hikâye ile konuyu bağlayalım.

HİKÂYE: Adamın biri mahallede hiç kimse tarafından sevilmez. İşi gücü işret kullanıp, sağa-sola sarkmak, milleti huzursuz etmekmiş. Adam gün gelir ölür. Cenazesi 3-5 kişi yakınlarca kaldırılırken, cenaze yoldan geçerken, mahallenin tanınan sofu ve güya çok inançlı bir kişisine rastlar. Bu sofu cenazeyi görünce “Öbür tarafa git de içtiklerinin hesabına bak nasıl vereceksin…” şeklinde arkasından söylenir.

Adamı defnederler. O gece sofu, bu hiçte doğru dürüst bir işi olmamış kimseyi rüyasında görür.  Görür amma adam cennette koca bir ağacın altında keyif çatmış uzanmış. Bunu görünce şaşırır bizim sofu. Ona sorar “Yahu Dünya’da senin işin gücün işret, serkeşlikti, senin burada işin ne?”. Güya bu günahkâr bilinene adam cevap verir. “Benim cenazem senin önünden geçerken sen beni arkamdan günahlarımı sayıp eleştirdin ya, şanı yüce rahman ve affı çok seven yüce Allah sana kızıp beni affetti, cennete koydu” der.

Hikâye bu ya, ister inan ister inanma. Olur mu, olur. Allah’ın rahmetinin hesabı sende değil ya. Gerisini artık siz düşünün daha uzatmayalım…Selamlar.