Hemşehriye Oy Vermenin Karşılığı Nedir?

Yerel seçim için aday adayları belli oluyor, resmi müracaatlar yapılıyor. İstanbul’da yaşayan ve hemşehrilik aidiyeti taşıyan insanlar da bu süreci dikkatle takip edip, kendi hemşehrilerinin adı geçince heyecanlanıyorlar.

Bilindiği gibi İstanbul’daki ilçe belediye başkanları arasında gerek iktidar gerekse muhalefetten çok sayıda Trabzonlu belediye başkanı var. Tabii en başta da Büyükşehir Belediye Başkanı Ekrem İmamoğlu.

Sayın İmamoğlu yine aday ve partisindeki son önemli gelişmelerden sonra gücü ve şansının arttığını düşünüyoruz. Yeniden seçilip seçilmeyeceğine seçmen karar verecek.

İlçelerde de Trabzonlu aday adayları var. Tuzla’da Ahmet Çabuk, Sancaktepe’de Haşim İskender, Ataşehir’de Yusuf Atmaca, Kartal’da Adem Yıldız şimdilik bildiklerimiz. Halen görevde olan Üsküdar Belediye Başkanı Hilmi Türkmen, Küçükçekmece Belediye Başkanı Kemal Çebi ve Beylikdüzü Belediye Başkanı Mehmet Murat Çalık da yine bildiğimiz kadarıyla yeniden aday olacaklar.

Hemşehrilik bir yana, bu başkan ve aday adayları içinde kifayet problemi olan kimse yok. Hiçbiri için “Batırdı, berbat etti” denemez. Seçildikleri takdirde yine görevlerini hakkıyla yerine getireceklerinden şüphemiz yok. Hepsine başarılar diliyoruz. Yalnız biz başka bir ayrıntıya değineceğiz:

Hemşehrilik bu ülke siyasetinde en önemli faktörlerden biri, belki de en önemlisi. İnsanlar özellikle yerel seçimlerde parti ayırt etmeksizin hemşehrilerine oy verebiliyorlar. Peki, bunun karşılığı nedir? Yani vatandaşlar icabında siyasi görüşlerini bir yana bırakıp hemşehrilerine oy veriyorlar da bunun karşılığında ne elde ediyorlar?

“Aaa, oldu mu şimdi? Kişisel menfaat, ayıp, günah…” diye itiraz etmenin bir anlamı yoktur, kimse kusura bakmasın.

Çok açık konuşacağım: Belediyelerde bu kadar bütçe dönerken ve bu bütçeden belediye başkanı başkan olmasa dönüp selam bile vermeyecek adamlar aslan payını alırken “Hemşehrimizin başkan olmasının gururu bize yeter” demenin pratikte bir karşılığı kalmamıştır.

Evet, uzun yıllar önce bu geçerliydi. Hemşehrimiz bir siyasetçinin önemli görevlere gelmesi bir gurur vesilesiydi. Fakat artık köprünün altından çok sular aktı. Dünya değişti, hayat değişti, beklentiler değişti. Bir örnek vereyim: 1994 seçimlerinde İstanbul’un bir ilçesinde yine hemşehrimiz bir belediye başkan adayı, o ilçede suyu haftada bir gün akıtma vaadiyle seçimi kazanmıştı. Şimdi komik geliyor, değil mi? Bir gün su kesilse kıyamet kopuyor.

Aynı şekilde, 30 yıl önce sırf hemşehri aidiyetiyle oy vermek kabul edilebilir bir gerekçeydi. Günümüzde belediye başkanları artık hemşehrilerinden oy isteyip seçildikleri takdirde onlara en ufak bir avantaj sağlamadan işlerini yapmaya devam edemezler. Etmemeleri gerekir.

Yanlış anlaşılma olmasın, tüyü bitmemiş yetimin hakkını eşine dostuna dağıtmaktan bahsetmiyoruz. Hâşâ… Başkanlarımız görev yaptıkları ilçelerde belediye hizmetlerini en iyi şekilde yerine getirmeli, o zaten olması gereken bir şey. Tamam da sen hangi partiden girersen gir sana oy verecek seçmene (yani hemşehrine) pozitif ayrımcılık yapmazsan, standart belediye hizmetleri dışındaki helal, meşru ve yasal ekonomiden zırnık koklatmazsan hemşehrin de bu tavrını sorgulamaya başlar. O zaman da “Bu seçimde hemşehrinize oy vermezseniz çok ayıp edersiniz” demenizin bir anlamı ve faydası kalmaz.

İcap ettiği takdirde ve kısmetse önümüzdeki dönemlerde yine bu konuya değineceğiz.