Kudûs

Ah Gazze!..

Ah Kudüs!..

Ne dinmez acıların, ne kabuk bağlamayan yaraların, kanadıkça kanayan acıların var...

Dualarda sen!..

Yakarışlarda sen!..

Gözyaşlarda hep sen varsın!..

Kalplerin en derininde, en temiz yerinde, öksüz bir evlat gibi mahzun tertemizsin sen. Mescidi Aksa’nın bekçisi, kutsanmış mâbedisin sen.

Bugünlerde daha bir hüzünlüsün, daha bir yaralısın sen. Ölüm yağıyor her anına, zulüm çepeçevre çevrelemiş çehreni. Çığlıklar yakarışlar Arş-ı Alâ’da.

Sen hüzünlenince kalpler duruyor, sen ağladıkça kainat ağlıyor. Aldığın yaralarla dağlanıyor yürekler.

* * *

Bir yerde tasviri imkânsız bir insanlık suçu işleniyor. Bombalarla, tel örgülerle insanlık işgal altında; mazluma füzeler roketatarlar yağıyor dört bir yandan.

Fiziksel ve de ruhsal işkencelerle evler, yaşamlar gasp ediliyor. Vicdanlar âdeta hücrelere hapsedilmişçesine, yaşama hakkı tanınmıyor bir millete. İnsanlık ihlâl ve de zulûm altında.

TV’lerde, gazetelerde yayımlanan dramatik bir film gibi tüm dünya ülkeleri bu büyük dramı izlemekte. İnançlara özgürlük sloganları slogandan öteye geçemiyor.

Durumun içler acısı oluşunun farkında olanlar boykotlarla, protestolarla, kınama mesajlarıyla destek olmaya çalışıyor. Fakat ne yazık ki yaşanan dramı kontrol altına almaya, gidişata dur demeye yetmiyor, yetemiyor hiçbiri.

Neredeyse yarım asırdır yaşanan ve barışın sağlanması için ön ayak olabilecek ülkeler de tabiri caizse taşın altına elini koymaktan imtina ediyor. Çözüm odaklı yaklaşımlar yerine, savunmaya yönelik stratejilerle şiddetin gücü her geçen gün kat be kat artmakta. İnsani yardım kuruluşları, insan hakları savunucuları yaklaşık iki milyonluk bir topluluğun, kişisel ihtiyaçlarını tedarik etmekte çekimserliği tercih ediyor.

Ağır bombardımanla birlikte yaşlı kadın ve çocuklar en ağır bedeli canlarıyla ödüyor. Kopan kollar parçalanan ayaklar, nefes almak neredeyse imkânsız. İsimsiz cesetler, müdahale edilemeyen yaralılar tam olarak bir insanlık dramı yaşanmakta.

Analar evlatsız, evlatlar babasız. Yaşlı hasta ayırt etmeksizin, hayatta kalmalarına müsaade edilmemekle birlikte, ayakta kalmalarına en ufak bir olanak da tanınmıyor.

Diplomasi trafiği, verilen demeçler, sunulan gerekçeli savunmalar, hiç birisi çocukların katledilmesine engel olamıyor. Postallar masum sivillerin sırtında acımasızca ilerliyor. Dehşetin boyutunu anlatmaya kelimeler kifayetsiz, cümleler yersiz kalıyor.

Olan çocuklara, olan masum sivillere oluyor. Adı konmamış bebeklerin isimsiz mezarlıkları, korkudan sütü kesilen anaların çaresizliği; her yer acı her yer karanlık. Su ekmek barınacak alan, yaşamlarını idâme etmeleri için hiç bir adım atılmıyor.

Atalarının ve de tarihlerindeki politik uygulamaların, yaşatılan vahşete hafifletici bir sebep olarak gösterilmesi daha da acı. Annelerin ve çocukların hunharca öldürüldüğü bir yer de hiç bir meselenin haklılık payı olamaz. Her canlının yaşama hakkı vardır ve bu hak ideolojik hesaplara kurban edilemez.

Kudüs özgür, Kudüs hür, Kubbet-ül Sahra ilelebet dimdik ayakta kalmalı.

Kudûs İslâm, Kudûs inançtır. Avlusu kanla değil, dualarla yıkanmalı.